Cerkak Basa Jawa

Guru Ing Kasepen

Anggitanipun : Khikmatul Khanun VIII H/16

            Suwara manuk padha saut-sautan, pitik jago padha lomba kluruk, apik-apikan. Wirama percikane suwara banyu nganyesake kalbu ing wayah esuk. Sumilire bayu suwe-suwe bisa ngelus-elus awak nganti marakake angler turu. Kahanan esuk iki ngelingake aku menawa dina iki yaiku dina kang kaping pindhoku nginep ana ing daleme simbah. 

“Piye le, wis teges durung? Gek ndang adus kana, tak jak menyang alas!” Simbah kakungku ujug-ujug nangekake awakku saka kahanan ngalamun ing jero kamar. Mbah Ardi. Simbah kakungku biasa diceluk mbah Bardi, ananging anggonku nyeluk simbah yaiku mbah Ardi. Mbah Ardi iku senadyan uwis rada tua anangin tetep ketok gagah prakosa, mula ora tau entek anggonku nggumuni simbahku. Mbah Ardi iku uwonge alus, sabar, lan wicaksana.

“Sekedap mbah” Jawabanku ringkes tanpa tambah kocap liya-liya. Tak silakne korden sing tememplek nutupi lawang kamar, aku banjur arep metu saka kamar. JEDUG!!! Benturan tak rasakke ing bathuk tengenku. Aku nggoceki sirahku, tak elus-elus. Rumangsaku lawange simbah iku kurang dhuwur sitik.  “Apa aku rong dina iki saya tambah dhuwur, kok beda ra kaya ning omah?” batinku.

 “Bima, Bima. Yo ngene iki omahe mbahmu, omah jaman biyen. Aja kaget ya, haha...” Simbah kakung nyahut, kaya-kaya mbah Ardi bisa krungu batinku. Sabanjure kui mung tak tanggepi karo eseman, senadyan aku kurang paham, apane sing lucu???

Sakwise kedadean mau esuk, saiki saben aku mlebu metu lawang kudu rada ndungkluk, mendhek. Saiki aku ana ing alase simbah. Terangane jembar banget, nanging aku bingung. “ Mbah alas sementen ambanipun kok boten wonten tanduran to mbah?” pitakonku penasaran. “Yo kudu diolah ndhisek, bar kui ditanduri, prosese bertahap, ora langsung tuwuh... Ngunu.” Jelentrehe simbah. Aku banjur manggut-manggut. Simbah lajeng nglanjutake gaweane ndhudhuhi suket ing alas.

Wis ana antarane rong jam-an aku ana ing alas. Rasane bosen banget, aku ora due gawean. Simbah Ardi malah urung rampung-rampung anggone dhudhuhi suket. “Mbah, nyuwun ijin badhe wangsul rumiyin. Angsal napa boten mbah?” pitakonku kaliyan simbah amarga wis ora betah suwe-suwe ing alas. Aku ndhungkluk.

“Apa ora mengko-mengko wae le? Barengan karo aku, sedilit mengkas Bim. Jam 13:00 ya?”

“Boten mbah. Kula pun boten saget nengga maleh.”

“ E... ya ngati-ati le. Kelingan dalan to???”

“ Inggih mbah. Kelingan kok.”

Aku banjur tumandang ngelangkahake sikil kanthi rasan antarane kendel lan ragu ngedoh saka simbah kang lagi dhudhuh ana alas. Rumangsa kurang sreg marang pamitku mulih dhewe. Kahanane kepepet lan kemrungsung.

Tak kira-kira wis ana 30 menit kapungkur anggonku pamit marang simbah, ananging lakuku isih napaki dalan kang ora bedo karo sing mau. Dalan nggronjal durung mambu aspal, akeh wit-witan ing sakiwa tengene. Jebul aku durung lunga saka area alas. Bener, aku lali dalan mulih. “Aduh! Kepiye iki??” batinku lirih nggetuni kahanan kang marai mumet.

Tak inteni sinambi lungguh, pengarepku supaya mbah Ardi lekas liwat ing dalan iki. Menawa simbah ora liwat metu kene, embuh bakal kepiye mengko. Aku dadi bocah ilang ora konangan, niate liburan malah dadi kesasar. Walah...

Untungna sakwuse adzan ‘asar dikumandangake saka masjid kulon, simbahku, mbah Ardi nemoni aku ing dalan cerak alas mau. Kanthi tatapan saka mripate simbah, bisa tak waca yen tatapan iku pratanda rasa simbah nalika iku lagi mumet, jengkel, khuwatir, lan kesel nalikane simbah wis kapethuk aku. “Lak iya ta...” ngendikane simbah nadane nyindir dibarengi ulate rada mlirik ning awakku. “Hara, kapok ora saiki?” nadane wis bedo, rada nggudha.

“Ampun mbah, kula kapok. Mboten meleh-meleh.” Aku njaluk ngapura tenanan marang simbah.

“Iya ora apa-apa, suk meneh aja dibaleni. Etung-etung iki dadi nambah pengalamanmu liburan ning panggone simbah.” Saurane simbah ngenehi pangerten marang aku.

“Matur nuwun nggih mbah.”

“Ayo mantuk, gek maem. Wis ngelih ta lakkan?”

“Nggih mbah.”

Pengalaman iku maneka warna. Ana sing nyenengake, ora nyenengake, lucu, ngisin-isinke, lan sapanunggalane. Ananging menurutku, ing urip iki ora ana sing jenenge pengalaman kang elek. Kabeh pengalaman kui kang ngajari manungsa supaya we kudu bisa rubah dadi kapribaden kang luweh apik. Contone pengalamanku mau, senajan marai isin ing sangarepe simbahku ananging aku bisa methik hikmahe. Saploke pengalaman kui kedadean, aku wis ora pernah kebat kliwat gancang pincang maneh. Alhamdulillah.